Wat kunnen we toch verlangen. Naar de zomer, naar dat mooie paar schoenen, naar dat ijsje, naar dat glas bier. Het verlangen is zo intens dat we niet kunnen leven met het onbevredigd laten van dat verlangen. Het verlangen is vrijwel volledig losgekoppeld van onze werkelijke behoeften. Daardoor wordt bijna nooit voldoening bereikt en als die wordt bereikt, is het voor maar heel even. Tegelijkertijd zijn we ervan overtuigd dat we recht hebben op vervulling van onze verlangens. Daarmee maken we van onze verlangens noodzakelijke levensbehoeften.

Maar toch zit er verschil tussen een verlangen en een behoefte. Ik las ergens: behoefte is brood, verlangen is beleg.

We hebben eten nodig. Het is een basisbehoefte, net als bijvoorbeeld onderdak. We kunnen niet vrij kiezen als het gaat om eten. We hebben alle bouwstenen nodig die ons lichaam vraagt.

Verlangen daarentegen zegt iets over de wijze waarop we de behoefte willen bevredigen.

Ze zijn allebei belangrijk. Levensbehoeften kun je niet negeren. Doe je dat toch, dan komt je leven in gevaar. Verlangens kun je ook niet negeren. Ze maken deel uit van onszelf en laten ons verder reiken dan het hier en nu. Ze vragen dus allebei om zorg en aandacht. Maar waar de behoefte ons bindt aan de noodzaak om te overleven, geeft het verlangen ons de vrijheid om keuzes te maken.

Het is geen makkelijke weg om behoeften en verlangens te gaan onderscheiden. Het roept soms verwarring op en zelfs pijn.

Maar het grootste geschenk van die weg is dat je weer je eigen vrijheid herovert met alle dromen die daarbij horen.

Pin It on Pinterest

Share This